شهاب الدین عالمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد الکترونیکی

مفهوم هویت، مانند بسیاری از مفاهیم فلسفی، اجتماعی ، سهل و ممتنع میباشد و در مفهوم عام و کلی آن، قدمتی هم پای تاریخ تمدن انسان دارد، اما پیشینه این بحث درباره کلانشهرها چندان با سابقه نیست . توسعه کلانشهر امروزی برغم هویتهای دیرینه با بی توجهی به مولفه های هویتی، سالهاست به سوی نوعی بیشکلی پیش رفته و دچار بیگانگی با هویت خود شده است، بطوریکه ساکنان، زندگی روزمره خود را در فضاهایی بیروح و بیمعنی سپری میکنند. محیط که هویت ساز زندگی آدمی است ، نه تنها هویت را از انسان گرفته ، بلکه او را میان دوگانگی قرار داده که از یک طرف به محیط وابسته شده و از طرف دیگر تضادی با هویت او و چه بسا در تضاد با هویت او قرار گرفته است .این تقابل بصورت آهسته و تدریجی رخ نمایانده و این تدریجی بودن باعث گردیده که توجه انسان به آن به عنوان بحرانی اساسی نادیده گرفته شود. پژوهش حاضر از نوع کتابخانه ای و با استفاده از روش تحلیلی محتوایی کیفی و استدلال منطقی منابع و مستندات به این مسئله پرداخته است که با اینکه یکی از ویژگی های اصلی انسان اراده و اختیار او در هویت سازی است ، هویت روحانی و معنوی ، بارزترین وجه فطری هویتی انسان و عامل تمایز او با همه موجودات عالم هستی است و اگرچه دین به عنوانیکی از مؤلفه های اساسی تمدن بشری نقش اساسی در تکوین هویت انسانها دارد. اما ظاهر دین، وجهه بیرونی شرع بوده ، که از اهداف اساسی آن رسیدن به الیه درونی و معنوی است که انسان در تعامل با آن، به یاد حضور خداوند بیفتد و احساس معنوی در او بیدار شده و به عبارتی تمام جنبه های زندگی او خدایی گردد. توجه به بعد معنوی ، شاخص های دینی و جهان بینی اعتقادی مردم از مهم ترین مولفه های تاثیرگذار و گمشده ای در هویت مند ساختن شهرها و رهایی از بحران امروزی است

هویت ، بحران ، شهر ، هویت دینی ، هویت معنوی