محمد مسعود - دانشیار دانشگاه هنر اصفهان
محمدرضا میر سعیدی

اندیشه ی معاصر مملو از بحث های متنوع و گوناگون درباره ی عصر جهانی و جهانی شدن ه است.جهانی شدن به مثابه فرایندی که سبب فشرده شدن روابط اجتماعی ،فرهنگی و سیاسی شده است روز به روز تعمیق و گسترش بیشتری می یابد.با این همه هم زمان با چنین روندی وجهی از خاص گرایی ها در شکل تظریه های بومی گرایانه مورد استقبال قرار گرفته است بومی گرایی به مفهوم کلاسیک و در گسترده ترین معنا همان آموزه ای است که خواستار باز آوردن یا ادامه رسوم ،باور ها و ارزش های فرهنگی بومی است بروجردی 30.1370 با شروع روند مدرنیزاسیون و ظهور اندیشمندانی نظیر لوکوربوزیه که به خانه و فضای شهری به مثابه ماشین می نگریستند حجم وسیعی از مخالفت ها در قالب آموزه های خاص گرایی فرهنگی به صورت جنبشی علیه مدرنیته در حیطه ی مفاهیم شهرسازی و معماری به وجود می آید.لذا این تحقیق می خواهد به بررسی مولفه های بوم گرایی در معماری و شهرسازی ایرانی پرداخته و معایب و مزایای آن را در روند توسعه ی کنونی به نمایش درآورد.

بوم گرایی،توسعه ی پابدار،مدرنیسم،جهانی شدن