غلامرضا سبزقبایی - استادیار گروه محیط زیست دانشگاه خاتم الانبیاء (ص) بهبهان ایران
زهرا نری موسی - دانشجوی کارشناسی ارشد ارزیابی و آمایش سرزمین دانشگاه خاتم الانبیاء (ص) بهبهان ایران
نسرین تدین پور - دانشجوی کارشناسی ارشد ارزیابی و آمایش سرزمین دانشگاه خاتم الانبیاء (ص) بهبهان ایران

توسعه پایدار از جمله مفاهیمی است که در دهه اخیر موضوع بسیاری از مطالعات در حوزه های گوناگون قرار گرفته است. لزوم بکارگیری اهرم های اساسی توسعه پایدار در طراحی و تبیین خطی مشی راهبردی نهادهای تصمیم گیری در سطوح مختلف، تجدید نظر ساختار شکنانه ای را در تعاریف معمول باعث گردیده است. این امر بالاخص در تعاریف توسعه شهری نمود ویژه ای یافته است. به گونه ای که سرعت تغییرات در این حوزه به واسطه برخورداری از شاخصه های منحصر بفرد از شتاب بالایی بهره مند بوده است . رشد جمعیت شهرنشین و افزایش مهاجرت به شهرها، منجر به توسعه غیر قابل کنترل نواحی شهری، کاهش سطح رفاه انسانی، نیل به سمت حومه نشینی و بروز مشکلات فراوان برای مدیران مختلف شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه شده است و مجموعه این عوامل، سبب نگرانی های برنامه ریزان شهری شده است و زمینه مطالعه جدی مدیران، برنامه ریزان شهری و همچنین سیاست مداران را فراهم نموده است . پایداری شهری که با معیارهایی نظیر عدالت اجتماعی، مشارکت شهروندی و همبستگی اجتماعی، افزایش کارآمدی نهادهای اجتماعی، ارتقاء فرهنگ شهروندی و کارآمدی سیاستها و برنامه های سیاست گذاری در حوزه کلان شهری و بهینه سازی مناسبات مدنی قوام مییابد، آرمانی برای کیفیت پویایی زندگی شهری و سبک جدید زیستن است

توسعه، توسعه پایدار، پایداری شهری