لیلا مرادی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

عشق یکی از اساسی ترین موضوعات شعر فارسی است که در شعر شاعران بسامد و چشم انداز بسیار بالایی دارد. عشقق یک نیرویقوی و درونی است که آنچنان آدمی را دگرگون می کند که هیچ نیروی دیگری نمی تواند تا این اندازه انسان را متحول سازد. پس عشقودیعه ای الهی است که در وجود انسان نهاده شده و با ذات و فطرت وی عجین شده است و از طریق عشق است که راه رسیدن آدمی بهکمال و سعادت مسیر می شود و عرفا با توجه به اینکه عشق را اساسی ترین مسئله عرفانی قلمداد می کنند ولی ا ز شرح و توصیف آناظهار ناتوانی نموده اند، به همین دلیل عشق مجازی و یا حقیقی را که سبب تحول اخلاق، تزکیه ی نفس و صفای باطن چون بخشندگی،شجاعت، بی اعتنایی به مادیات و دلبستگی های دنیوی، پرهیز از خودخواهی و نخوت می شود را تاثیر این ودیعه الهی دانسته اند. بنابراینهمانطور که گفته شد عشق در ادبیات فارسی از جنبه حقیقی و مجازی در شعر شاعران به وفور جلوه گری می کند. حال با توجه به اینامر مهم، نگارنده بر آن است که در این مقاله به بررسی واژه عشق در اشعار شاه نعمت اله ولی کرمانی بپردازد و از این طریق گوشه ایاز افکار و اندیشه های این شاعر بزرگ را درباره این کلمه کلیدی بیان کند.

شاه نعمت الله ولی، عشق، غزلیات، نقد و بررسی