گلگشتی در ساقینامه سالک قزوینی

ساقینامه و ساقینامه سرایی درعصر صفوی، بیش از دوره های دیگر مطمح نظر سخنوران قرار گرفت. شاعران این دوره ادبی درساقینامه های خود از می، مطرب، ساقی، بهار و ... توصیف هایی خواندنی عرضه نمودند و در مطاوی ابیات از موضوعات فلسفی، تاریخی،اجتماعی و دیگر مباحث مطرح در این نوع سخن به میان آوردند. از میان شاعران این عصر که در این نوع ادب غنایی هنر خود را بهمعرض نمایش درآورد و نقشه ای قابل توجه به واسطه قدرت در توصیف ارائه نمود می توان به نام محمد ابراهیم قزوینی متخلص به«سالک» اشاره کرد. او در مثنوی پرارج و بلند خود «ساقی نامه» ضمن اشارات عرفانی به توصیف: ساقی، می، بهار، گلهای رنگارنگ سازنده نغمه، سخن و... پرداخته است. قسم نامه طولانی او نیز از جمله مواردی است که در آنجا به تصویرگری می پردازد خاصه زمانی که ازصور خیال به ویژه استعاره و تشبیه مدد می گیرد. نویسندگان در مقاله حاضر زیر عنوان «گلگشتی در ساقی نامه سالک قزوینی» درکنارمعرفی شاعر مورد نظر به دوستداران ادب و هنر، جستار در این ساقینامه را با تکیه بر توصیف های بدیع آن وجهه همت خود قرار داده اند.

Keywords:

ساقینامه , سالک قزوینی , ادب غنایی , توصیف