مریم عزیزی چهل گز - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی ،واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران

شعر غنایی یا عاشقانه که شاعر در آن ،احساسات و عاطفه های درونی خود را آشکار می سازد از عمده ترین نوع شعر به حساب می آید وکاربرد اشعار عرفانی و ستایشی در این نوع شعر فراوان است.بیشتر شاعران غزل سرای ما جزو عارفان معروف بودند که آثارشان دریایی از حکمت ومعرفت بوده است. در این پژوهش که به روش کتابخانه ای صورت گرفته،سعی شده است ابتدا با بیان تعریف مختصری از عرفان و ادبیات عرفانی وغنایی ،به کاربرد و تجلی عرفان در ادبیات غنایی پرداخته شود. نتایجی که از این پژوهش رخ نموده، این است که شعر عرفانی به علت سرو کارداشتن با ذوق و احساسات درونی شاعر در حوزه شعر غنایی قرار می گیرد.در ادبیات غنایی و نیز در اشعار عرفانی ،عشق نقش اصلی را ایفا می کندو به همین دلیل جذاب ترین آثار ادبیات غنایی را در منظومه های عاشقانه عرفا و غزلیات ایشان می توان یافت.رد پا و زمینه ای از عرفان را در اکثرآثار غنایی می توانیم مشاهده کنیم آنجا که سخن از ناز معشوق و نیاز عاشق به میان می آید،آنجا که شاعر به درگاه معشوق آه و ناله می کند و درفراقش می سوزد این عرفان است که آهسته ،گام در حوزه غنا نهاده است و معشوق تعبیری عارفانه یافته است که همان خداوند است.

ادبیات غنایی، شعر عرفانی، عشق، غنا، غزل