آرزو حسین پور چپانه - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد، تبریز، ایران
کامران پاشایی - دانشیار زبان و ادبیات فارسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد، تبریز، ایران

سرودن داستان های عاشقانه در عصر صفوی مورد توجه و علاقه اغلب شاعران اسب و منظومه سرایی در این عصر گسترشچشمگیری پیدا می کند، با این همه منظومه های عصر صفوی عموماً نازلتر، ساده تر و کوتاه تر از سروده های پیشتر، تا عهد جامی و هاتفی،هستتد. سادگی زبان، عاری بودن مطلب از ساز و پیرایه هایی که استادان پیشین در آثار خود به کار می بردند از ویژگی های منظومه هایعصر صفوی است.مثنوی «خورشید و مهپاره» سروده محمد سعید قمی متخلص به حکیم از جمله مثموی های متوسط عصر صفوی اس که شاعر تنها به قصد ارائه خمسه ای مقابل خمسه نهامی، اولین آن را آغاز کرده و توفیق سرودن سایر منظومه ها را نیافته است .این مقاله به شیوه توصیفی و تحلیلی به بررسی و تحلیل ساختاری داستان خورشید و مهپاره می پردازد تا با شناخت کیفیب وجوهر هنری این اثر و کشف عوامل مؤثر در انسجام ساختاری آن، با نگاهی جامع تر به این اثر هنری نگریسته شود.نقد ساختاری مثنوی خورشید و مهپاره نشان می دهد که شیوه روایتمندی و ساختار کلی آن خطی (مستقیم) و سه قسمتیشروع، میانه، پایان) و ساده است و بر این اساس می توان گفت که این اثر از پیرنگ ساده ای برخوردار است .

محمد سعید طبیب قمی، خورشید و مهپاره، ساختار داستان، عناصر داستانی