خسرو و شیرین و فرهاد و شیرین در یک نگاه

داستان سرایی در ادب فارسی با سروده شدن منظومه ی ویس و رامین به خامه ی توانای فخرالدین اسعد گرگانی ، پیشرو شعربزمی در قرن پنجم آغاز شد ، سپس پدر داستان سرایی ایران ، نظامی گنجوی ، آن را به اوج رسانید و به عنوان یکی از انواع ادبی ،نگاه بسیاری از شاعران عرصه ی سخنوری را به خود معطوف نمود ، شاعران کثیری با پیروی از این شیوه ، جهت کسب نام و آوازه،به سرایش مثنوی هایی بر اساس آثار نظامی روی آوردند و از این رهگذر بازار تقلید رو به گرمی نهاد. اگر امیر خسرو دهلوی ،طوطی زبان آور هند را نخستین شاعری دانست که اندیشه ی هم پایگی با پیر گنجه را در سر می پروراند ، وحشی بافقی نیز با سوزو گداز عاشقانه اش، مشهورترین مقلدان نظامی به شمار آمده و فرهاد و شیرین را در برابر خسرو و شیرین سرود ، لذا در این جستاراین دو منظومه در ترازوی مقایسه نهاده شده و به نوعی وجوه مشترکات و تمایز آنها مورد بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

وحشی , نظامی , فرهاد وشیرین و خسرو و شیرین