اوصاف جمال و کمال عاشق و معشوق در «زال و رودابه» شاهنامه فردوسی

عاشق و معشوق، سازندگان بخشی بزرگ از ادبیات بشری به ویژه ادبیات منظوم هستند. سخن عشق و اوصاف عاشق و معشوق را خوشترینصدایی دانسته اند که زیر گنبد آسمان، طنین انداز شدهاست. جذبه سخن عشق چندان است که حتی ادبیات حماسی و اساطیری نیز از آن برکنارنمانده است و چه بسیار منظومه های حماسی که در ذیل بهترین نمونه های ادب غنایی و عاشقانه می گنجند. یکی از نمونه های عالی این تقارن،داستان «زال و رودابه» شاهنامه حکیم توس است. این داستان، آمیزهای از لطافت های عاشقانه و مردانگی های حماسه است که با سحر کلام ابوالقاسم «پیامبر شعر پارسی»، فردوسی، ورد زبان ها شده است. عشقی که در این منظومه مطرح می شود، جدا از عشقی است که در منظومه های عاشقانه دیگر بدان خو گرفته ایم. اظهار عشق عاشق این بار آمیخته با مردانگی و قدرت است و طنین صدای او نه شب ناله های جنون بار، بلکهسخنانی برای حمایت و نگاهبانی از معشوقه و خاندان و خانمان اوست. در این مقاله برآنیم که با مروری بر جایگاه عشق و جمال و کمال عاشق ومعشوق در اندیشه بشری با تکیه بر داستان «زال و رودابه»، دریچه ای تازه رو به بررسی این منظومه با روش تحلیلی و توصیفی بگشاییم.

Keywords:

زال و رودابه , عشق , عاشق , جمال , کمال