مرگ اندیشی در شعر سنتی پس از انقلاب اسلامی

شعر پس از انقلاب در همه ی زمینه های اجتماعی، فردی، سیاسی و عرفان به شکلی نمادین، اشیاء و طبیعت را به خود فراخواندهاست، شگفت نیست اگر گفته شود که جذابترین بخش اشعار «قالب کلاسیک» پس از انقلاب همان هایی است که به یاری طبیعت سروده شده است، شعرهایی که سرشار از درون کاوی های روانشناختی آدمی به کمک نهادهای طبیعی است و قابلیت انطباق با ذهنآدمی را یافته است.مرگ اندیشی از دیگر مقوله های دگرگون شده شعر کلاسیک پس از انقلاب است که در اشعار شاعران این دوره موج میزند. خیلشاعران و ادیبان بطن انقلاب اسلامی، همچون احمد عزیزی، عباس براتیپور، محمد مختاری، علی معلم، موسوی گرمارودی، قادرتهماسبی، محمد علی بهمنی، سید اکبر میرجعفری، محمدرضا روزبه، ساعد باقری، کاووس حسنلی که در این گفتار مورد نظرند و خیلشاعران دیگر که به بسیاری از مؤلفه های انقلاب پرداخته اند، آثاری وزین در موارد گوناگون از خود بر جا گذاشته اند...

Keywords:

شعر سنتی , انقلاب اسلامی , مرگ اندیشی , انسان و طبیعت , نوع دوستی