مجید کرمانی - استادیار گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت،دانشگاه
محسن دولتی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی ایران
احمد جنیدی جعفری - استاد گروه مهندسی بهداشت محیط،دانشکده بهداشت،دانشگاه علوم پزشکی ایران
روشنک رضایی کلانتری - دانشیار گروه مهندسی بهداشت محیط،دانشکده بهداشت،دانشگاه علوم پزشکی ایران

آلودگی هوا از جمله عوامل مهم تهدید کننده سلامت انسان می باشد. عدم وجود هوا با کیفیت مطلوب باعث ایجاد آسیب های زیادی بر انسان و محیط زیست و موجب بروز بیماری ها و اثرات بهداشتی مختلف می شود. کمی سازی اثرات بهداشتی، اولویت کنترل آلودگی هوا را در مقایسه با دیگر عوامل خطر مشخص می نماید. بنابراین مطالعه حاضر به صورت توصیفی مقطعی بوده و با هدف بررسی اثر آلودگی هوای تهران بر تعداد موارد بستری در بیمارستان به واسطه بیماری های قلبی-عروقی و تنفسی منتسب به (PM10) طی سال های ۹۲،۹۱ با استفاده از مدل (AirQ) انجام گرفت. جهت دستیابی به اهداف این مطالعه، داده های مربوط از اداره کل محیط زیست تهران و شرکت کنترل کیفیت هوا اخذ ردید و بر اساس معیارهای WHO، داده های معتبر انتخاب شد. شاخص های آماری مورد نیاز جهت کمی سازی اثرات بهداشتی محاسبه و داده های پردازش شده در اکسل، به داده های ورودی نرم افزار AirQ تبدیل شد و مراحل کمی سازی اثرات انجام گرفت. نتایج نشان داد متوسط غلظت سالیانه PM10، طی سال های ۹۱-۹۲ به ترتیب ۷۳/۸۳،۲۴/۷۹ میکروگرم بر متر مکعب بوده که ۳/۴،۶/۳ برابر استاندارد ملی و WHO می باشد. میزان گل موارد بستری شدن به دلیل بیماری های قلبی عروقی منتسب به PM10 طی سال های ۹۱-۹۲، ۲۱۵۸،۲۴۵۴ مورد بوده و میزان کل موارد بستری شدن به دلیل بیماری های تنفسی منتسب به PM10 طی سال های ۹۱-۹۲، ۶۴۵۲،۵۵۷۷ مورد می باشد. در نتیجه با توجه به میزان بالای آلودگی هوا و مرگ و میر و خسارات ناشی از آن، بایستی برنامه ریزی و مدیریت مناسبی در بخش بهداشت و محیط زیست جهت کنترل و کاهش آلودگی هوا صورت گیرد.

آلودگی هوا،ذرات معلق،اثرات بهداشتی،شهر تهران،مدل AirQ