محمد علی نژاداصل - دانشجوی دکتری حقوق بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
جواد طالبی حبشی - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
میثم حق سرشت - دانشجوی دکتری حقوق بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

مساله جدایی و استقلال یکجانبه در حقوق بین الملل دامنگیر بسیاری از کشورهای جهان اعم از توسعه یافته و در حالتوسعه است و مستقیماً با سنگ بنای حقوق بین الملل یعنی حاکمیت ، در کشاکش است. با اعلام استقلال کوزوو ودرخواست مجمع عمومی سازمان ملل از دیوان بین المللی دادگستری برای صدور نظر مشورتی درباره این اعلام استقلال در واقع ، انتظار این وجود داشت که پس از صدور نظرات مشورتی «مشروعیت تهدید یا کاربرد سلاح های هسته ای» و «آثار حقوقی ساخت دیوار حائل در سرزمین های اشغالب فلسطین»، این نظریه دارای آثار مهمتری نسبت به دو نظریه پیش از خود باشد . دیوان در 22 جولای 2010 نظریه مشورتی خود را راجب مطابقت اعلامیه یکجانبه استقلال کوروز با حقوق بین الملل صادر کرد . دیوان پس از احراز صلاحیت و صلاحدید خود تصمیم گرفت که درخواست مجمع را اجابتکند و در نهایت با ده رای موافق در مقابل چهار رای مخالف اعلام کرد که اعلامیه یکجانبه 17 فوریه مجمع کوزوو راجعبه استقلال کوزوو از صربستان ناقض حقوق بین الملل عمومی ، قطعنامه 1244 شورای امنیت یا چارچوب اساسی که توسطنماینده دبیرکل ملل متحد از جانب نیروهای ملل متحد در کوزوو (UNMIK) اتخاذ شده نیست ، دیوان با این نتیجهگیری نه تنها موجب به چالش کشیدن پرسش مجمع عمومی و پیش فرض های آن شد بلکه زنگ خطری را برای نظمحقوقی بین المللی به صدا درآورده است . در این گزارش مختصر سعی می شود زوایای مختلف رای دیوان مورد نقد وبررسی قرار گیرد.

کوزوو- دیوان بین المللی دادگستری - قطعنامه 1244 – استقلال- حقوق بین الملل عمومی