اثربخشی جمعی به مثابه طرحی نو در پیشگیری از وقوع جرم در محلات شهری

سیاست های عمومی فرد محور که ضرفاً بر متخلفان تمرکز دارند، اهمیت محله و محلات را ندیده می انگارند. محلات فرصت ها و محدودیت هایی برای هر دو نوع رفتار هنجارمند و غیرهنجارمند بوجود می آورند. محله به مثابه واحد تحلیل نزد محققان علاقمند به تراکم فضایی جرم، امر تازه ای نیست. روایت پنجره های شکسته به عنوان مثال، این ایده را طرح می کند که اکثر جرایم در مناطقی رخ می دهند که علائم بی نظمی واختلال در آنجا مشهود باشد؛ همین طور، نظریه بی سازمانی اجتماعی بر این ایده استوار است که برخی اجتماعات به دلیل کیفیت محلات و نه کیفیت افراد ساکن در آن، میزان جرم بیشتری نسبت به بقیه تجربه می کنند. سامسون و همکارانش در سال های اخیر، دست به ابداع سازه ای زده اند که در سنت جرم شناسی، مورد اقبال و استقبال زیادی قرار گرفته است؛ اثربخشی جمعی، مقاله حاضر، به روش تحلیلی و با استناد به نتایج و یافته های تحقیقات پیشین، نشان می دهد که سازه اثربخشی جمعی، واجد قدرت تبیین بالاتری در خصوص جرم و بزهکاری در محلات شهری بوده و از دلالت های سیاستی ضمنی و اشکارزیادی در پیشگیری از وقوع جرم در محلات شهری برخوردار است.

Keywords:

اثربخشی جمعی , بی سازمانی اجتماعی , محله , جرم , پیشگیری از جرم