تاملی بر معماری خیابانی تهران، از پهلوی اول تا امروز

از زمان رونق معماری خیابانی در دوران پهلوی اول، نه تنها معماری خیابانی به صورت شکلی عوض شده، بلکه دیگرسیمای خاص و مشخصی هم ندارد. پرسش اصلی پژوهش آن است که چرا معماری خیابانی در دوران پهلوی اول خوشدرخشید؟ و این که چگونه معماری خیابانی معاصر می تواند همانند گذشته جایگاه حقیقی خود را در کنار سیمایخیابانها بازیابد؟ فرضیه ی این مقاله مبین آن است که با توجه به یکسان بودن تقریبی بستر این دو معماری، بتوان بامطالعه ی معماری خیابانی در دوران پهلوی اول به راهبردهای سازنده ای برای زمان حال دست یافت. در راستای شناختاین راهبردها، دو متغیر اساسی را در ایجاد نابسامانی معماری خیابانی امروزه شناسایی کرده، و به تحلیل این متغیرهادر معماری خیابانی دوران پهلوی در مقایسه با زمان حال می پردازیم. چارچوب نظری این پژوهش در رابطه با مفاهیمجداره ها، مقاله ی دکتر پاکزاد و کتاب جداره های شهری و نقش آنها در فضای شهری است، روش تحقیق در این پژوهشمیدانی- کتابخانهای بوده و جامعه آماری آن تمامی خانه های مسکونی به جا مانده از پهلوی اول در راسته ی خیابان وصال شیرازی و دو نمونهی تصادفی از خانه های پهلوی اول در خیابان ابوریحان است. سپس بنابر یافته های این تحلیلو مطالعات کتابخانه ای طرحی برای ارتقای ضوابط نماسازی برای زمان حال پیشنهاد می شود.

Keywords:

نما , معماری خیابانی , پهلوی اول , خیابان وصال شیرازی , مقررات نماسازی شهرداری