بررسی استفاده از میکروسیلیس و فوق روان کننده به منظور بهبود عملکرد بتن

از گذشته تلاش های زیادی برای بهبود کیفیت و کارایی بتن انجام شده است و امروزه بکارگیری مواد افزودنی برای رسیدنبه این هدف به ما کمک می کند. مطابق استاندارد ASTM-C125 افزودنی به ماده ای اطلاق می شود غیر از آب،سنگدانه، سیمان هیدرولیکی و الیاف که به عنوان اجزای بتن استفاده می شود. این تعریف گستره وسیعی از مواد را شاملمی شود که بطور عمده به 2 دسته کلی تقسیم می شوند :1 . افزودنی های معدنی 2 . افزودنی های شیمیاییدر این مقاله به منظور دستیابی به پوششی نسبتاً کامل در ارتباط با مواد افزودنی سعی شده است از هر 2 نوع موادمعدنی و شیمیایی یک مورد با توجه به کاربرد بیشتر در کارگاه ها انتخاب گردد و اثرات مختلف آن بر روی بتن اعم ازمقاومت، دوام و پایداری و تغییرات مربوط به تراوایی بتن مورد بررسی قرار گیرد. در این آزمایشات مقاومت فشاری بتندر حالتهای مختلف اختلاط و درصدهای مختلف میکروسیلیس بر روی نمودار رسم شده است. لازم به ذکر است که درهر قسمت مقدار فوق روان کننده از روی آزمون خطا بدست آمده و با بررسی نمودارها مقدار بهینه مورد استفاده قرار گرفته است. مقاومت فشاری بتن حاوی میکروسیلیس در درصدهای آب به چسبنده 25%، 30%، 35% و 45% اندازه گیری شده است. همچنین مقدار افت اسلامپ در درصدهای مختلف میکروسیلیس و در بازه های زمانی گوناگون بر روی نمودارآورده شده است. در آخر هم میزان تراوایی و نفوذپذیری بتن حاوی میکروسیلیس بررسی گشته و تاثیرات آن روی توزیعتخلخل در خمیر سیمان و نفوذپذیری کلر در بتن با درصد جایگزینی مختلف میکروسیلیس و شدت خوردگی در بازههای زمانی از نظر می گذرد. نتایج بیانگر آن است که جایگزین کردن 10%-15% میکروسیلیس بجای سیمان باعث بالا بردن مقاومت و کاهش تراوایی بتن می شود که میتوان علت آنرا افزایش چسبندگی بتن تحت اثر میکروسیلیس نام برد .همچنین می توان راجع به فوق روان کننده (افزودنی شیمیایی مدنظر) این موضوع را بیان نمود که استفاده از آن در حدمطلوب سبب کاهش میزان آب مصرفی و افزایش مقاومت در حد مطلوب می گردد.

Keywords:

بتن , مواد افزودنی , مقاومت فشاری , کارایی