مرتضی حاجی مزدارانی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین

تفاخر در شرع و عرف و ادب بازتابهای متفاوتی دارد، گاه آن را با قیودی می پسندند و گاه آن را جایز نمی دانند، سعدی استاد سخن است و به مفاهیم گوناگون از جمله تفاخر پرداخته است، اما با شگردهایی خاص که نتیجه آن توجه و تحسین خواننده است . او از یک طرف دایره مضامین خودستایی را محدود کرده است و از طرف دیگر در اسلوب و ساختاری خودستایی با استفاده از هنرهایی همچون ادماج و یا جمله های تعریضی و کنایه ای یا استفاده از سوم شخص طعم تلخ مدح مستقیم را تعدیل کرده است و همین راز مقبولیت مفاخره های سعدی است که در این مقاله به آن پرداخته شده است .

سخن ستایی، ادماج، جمله تعدیل کننده، مفاخره های غایبانه