امین صدری سوادجانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)
سیده مرضیه طبائیان - استادیار تمام وقت، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)

رشد این باور که کودکان کمتوان هوشی را ابتدا باید به عنوان افرادی که می توانند از تجربه ها و آموزش های عادی بهرمندگردند؛ موجب تغییر در نحوه آموز دانش آموزان کم توان هوشی و به موجب آن تغییر در شیوه طراحی فضاهای آموزشی آنانشده است. دانش آموزان کم توان هوشی با سطح متوسط ناتوانی به لحاظ جسمی، هوشی، عاطفی و رفتاری با سایر دانش آموزانمتفاوت هستند، بر همین اساس برای رساندن آنها به یک استقلال نسبی فردی، اجتماعی و اقتصادی نیازمند برنامه درسی وفضاهای آموزشی متفاوت و ویژه ی خود هستند. اگر معماری جمعی را رویکردی در معماری که به مشارکت فعال استفادهکنندگان در گروه اجتماعی خاص می پردازد تعریف کنیم به ارتباط میان معماری جمعی و شیوه طراحی فضاهای آموزشی ویژهکم توانان هوشی دست خواهیم یافت. پژوهش حاضر در پی آن است تا از راه معرفی معماری جمعی به عنوان یک استراتژی درطراحی فضاهای آموزشی خاص کم توانان هوشی به نحوه برخورد با موضوع طراحی، راهکارها و ابزارهای مورد استفاده در این راهاز طریق بررسی شیوه طراحی مرکز آموز های ابتدایی دیتا در دهلی نو دست یابد و در نتیجه به ذکر نتایج حاصل از پژوهشدر قالب راهکارهایی به منظور طراحی فضاهای آموزشی این دانش آموزان بپردازد، امید آنکه نتایج حاصل از پژوهش حاضرراهگشای تحقیقات بعدی در حوزه طراحی فضاهای آموزشی ویژه کودکان استثنایی باشد.

معماری جمعی، متارکت فعال، کم توانی هوشی، طراحی معماری