مطالعه وبررسی معماری فضاهای مسکونی شهری، با تاکید برارتباط میان زندگی خصوصی و زندگی اجتماعی

در سالهای اخیر علاقه زیادی در میان محققان در مورد نقش فضاهای عمومی در زندگی افراد پدید آمده است. بیشک زندگی خصوصی واجتماعی افراددر تعاملی دوسویه با هم قرار دارند؛ بدین معنا که هم از زندگی روزمره افرادتاثیر پذیرفته و هم بر آن تاثیر می گذارند. ازاینرو در طراحی فضای شهری بیشترین توجه باید معطوف به این مسئلهباشد که این فضا های عمومی، چگونه می توانند حس آسایش و تعلق را در ساکنان آن بپرورانند ، موجب رونقارتباطات شوند و محله و شهر را به محیطی دلپذیر تبدیل کنند.نتیجه می گیریم که معماران موظفند بابررسی ومطالعه نیازهای روحی وروانی انسان ها وبهره گیری ازنتایج اینمطالعات، فضاهایی برای سکونت خلق کنند که علاوه براینکه به خوبی به نیازهای شخصی افرادوحریم خصوصی شانپاسخ می دهد، بتواند نیازبه روابط اجتماعی ،مانند برقراری روابط دوستانه باهمسایگان رابرطرف کند.درپژوهش پیش روبرآنیم تابگوییم به نظر می رسد که فضا به عنوان مفهومی جدید در مطالعات شهری ایران هنوزجای خود را آنطورکه باید و شاید پیدا نکرده است. مسائلی از قبیل تأثیر فضا بر فراگردهای اجتماعی، سبکزندگی، هویت و نگرش های فرهنگی، و برعکس تأثیر فراگردهای اجتماعی، بینش ها و هویت های منفرد و جمعی درانسجام بخشی به فضا، تمایز فضاهای عمومی و خصوصی، فضا و تجربه خشونت، فضا و جنسیت، و تجربه اوقاتفراغت در فضای شهری نیازمند مطالعات بیشتری است. (شارع پور، محمود، 1393 ، شهر، فضا و زندگی روزمره ، تهران)

Keywords:

معماری , فضای مسکونی , شهر , زندگی خصوصی , زندگی عمومی