علی اکبر قاسمی - استادیار برنامه ریزی درسی دانشگاه فرهنگیان بوشهر
نعیما مقاتلی - استادیارپژوهشگاه علوم انتظامی ومطالعات اجتماعی ناجا

مقاله حاضر به تبیین رابطه تربیت دینی وسبک زندگی در جامعه اسلامی پرداخته است. سبک زندگی بسیار متنوع و متفاوت است. بخشی از سبک زندگی مردم، الگوهای دینداری است بایستی اذعان داشت که برای رسیدن به فرهنگ اسلامی و سبک زندگی دینی ابتدا باید ضعف های موجود در این زمینه شناسایی و علت شناسی شوند. همانطور که در قرآن کریم بر خردورزی برای تعالی روحی تاکید شده است در جامعه اسلامی هم خردورزی و تفکر عمیق منجر به شناخت راههای کمک به اصلاح عیوب و نواقص اجتماع و تبدیل آن به یک جامعه ایده آل اسلام می شود.البته خردورزی تنها وظیفه نخبگان و مسئولان نیست بلکه باید به عنوان یک فرهنگ در بین همه مردم جا بیفتد تا خودشان فکر کنند و به نتیجه برسند که در کشور اسلامی ایران باید بر اساس چه آداب و رسوم و فرهنگی زندگی کرد. از سوی دیگر، اگر سبک زندگی جزئی از فرهنگ جامعه است، باید بدانیم که ما هیچ فرهنگ ثابت و غیرقابل تغییری نداریم، مگر فرهنگ های مرده و یا فرهنگ های بسته و مربوط به اقوام و گروه های گذشته و از بین رفته. تغییر و تحول داشتن، جزئی از فرهنگ است و هر فرهنگ زنده و پویایی تغییر و تحول می یابد. تربیت صحیح مبتنی بر فطرت،سبک زندگی مطلوب وحیات طیبه جاوید که همان سبک زندگی اسلامی است را می سازد و تربیت غلط مبتنی بر عوامل فرهنگی تحمیلی ،سراب اجتماعی و بیگانه از هدایت های انبیا ،سبک زندگی خاصی را می آفریند که اضطراب ها و احساس پوچی را در زندگی پیامد آن است.تربیت اسلامی ،فراهم سازی منظم و عمدی زمینه ساز رشد و شکوفایی هدفمند توانمندیهای فطری و استعدادهای آدمی در زمینه های گوناگون بدنی، زیستی، اخلاقی، اجتماعی، عاطفی، سیاسی و اقتصادی است.

تربیت ،تربیت دینی ،سبک زندگی