بررسی کارکرد معناسازانه ی اجزای دستوری در حکایت های عارفانه

بررسی نشانه شناختی اجزای دستوری کلام، امکان درک قابلیت معناسازانه ی اجزای نحوی را در القای معانی ضمنی فراهم می آورد. حکایت های عارفانه یکی از انواع ادبیات تعلیمی است. منظومه مصیبت نامه عطار دربرگیرنده ی مجموعه ای از حکایت های عرفانی است که در بدنه ی یک روایت اصلی گنجانده شده است. در مقایسه ی نمونه های متعدد حکایت های مصیبت نامه، مجال بررسی ترفندهای حکایت پرداز در تأثیرگذارکردن حکایت و شیوهای جلب مخاطب، فراهم می آید. هدف این پژوهش، تحلیل نشانه شناسانه ی اجزای دستوری در توصیف حرکت های داستانی و عاطفی کردن زبان داستان در حکایت های عرفانی است. حکایت ها در مصیبت نامه ساختمانی روایی هستند که از مجموعه ای از کنش ها و واکنش ها تشکیل شده است و معنایی اخلاقی آموزشی را منتقل می سازند. فرایند درک معنا در خوانش حکایت مبتنی بر ادراک زنجیره ی علیتی کنش هاست و اجزای دستوری که سازمان دهنده ی نظام انتقال معنا هستند، غیر از ایجاد معنای روایی، دلالت هایی ضمنی دارند. ای دلالت ها یا در سطح مت روایت معناساز هستند یا ارجاعی برون متنی دارند.

Keywords:

نشانه شناسی , دلالت معنایی , حکایت عرفانی , مصیبت نامه