فاطمه صغری چوبانی

هدف : پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی شادکامی بر افزایش امید در زندگی سالمندان روش بررسی : مطالعه حاضر از نوع کاربردی و طرح نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون بود. به منظور اجرای این مطالعه، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترسی 53 نفر از سالمندان مقیم خانه سالمندان مرند که موقعیت ورود به گروه نمونه را داشتند، انتخاب شدند. به دلیل افت تعداد آزمودنی ها نتایج 20 نفر از آنها یعنی 10 نفر از گروه آزمایش و 10 نفر از گروه کنترل مطالعه شد. به منظور گردآوری داده ها ما از پرسش نامه شادکامی فوردایس (2001) با ضریب پایایی 87% استفاده شد. اجرای به صورت 14 جلسه و به مدت 5 هفته و دو جلسه در هفته انجام شد. یافته ها : معناداری بین متغیر وابسته امید و متغیر مستقل است. متغیر امید در گروه کنترل و آزمایش، جهت رابطه را نشان داد. مقایسه نمرات آزمودنی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون نشان دهنده تفاوت نداشتن میانگین ها در متغیر امید بود. نتیجه گیری : آموزش شادکامی، افزایش امید در سالمندان را به دنبال دارد و اثر این آموزش بر متغیر امید در زندگی سالمندان ثبات داشته است. اهمیت مسئله سالمندی با توجه به نتایج این مطالعه و آثار آموزش شادکامی در سالمندان برای کمک به حل مشکلات روان شناختی و افزایش امیدواری در سالمندان بهره جست.

آموزش شادکامی، امید در زندگی، سالمندی