آیت پیمان - مدیر اسبق ارشاد قم و مسئول فعلی شورای دین پژوهان کشور و رئیس مجمع جهانی شیعه شناسی

گردشگری کلیه ی فعالیت های دیدار کننده (توریست) را آغاز تا پایان مسافرت در بر می گیرد. این سفری که به منظور تجارت، کسب آرامش و لذت یا یادگیری صورت می گیرد. می تواند برخاسته از باور و فرهنگ گردشگر و مبتنی بر ارزش ها باشد. در این صورت گردشگری می تواند با افزایش معرفت گردشگر از دیدار طبیعت و میراث گذشتگان جهان بینی او را تغییر دهد؛ تغییری توأم با پایبندی بر ارزش ها و بندگی خدای طبیعت آفرین و این یعنی گردشگری همراه با معنویت. گردشگری در این صورت می تواند از راه شناخت میراث گذشتگان و شناخت ملت ها و فرهنگ ها، در دل گردشگران نوع دوستی عمیقی ایجاد کند. با شناخته شدن کافی ملت ها و فرهنگ ها، زمینه ی بیزاری از خشونت و صلح طلبی برای انسان ها به خوبی فراهم می شود. این مقاله با روش تحلیلی توصیفی سعی دارد برای این پرسش جواب / جواب های مثبت تبیین کند که : «آیا گردشگری ظرفیت معنوی بودن/ شدن و رابطه داشتن با صلح و دوستی را دارد؟» فرضیه این مقاله این است که کلیه فعالیت های گردشگر، ظرفیت معنویت پذیری را دارد و گردشگری برای صلح و دوستی بین ملت ها و فرهنگ ها، ابزار قوی و بستر بسیار مناسبی محسوب می شود.

گردشگری، معنویت، صلح، دوستی، انسان، فرهنگ