النا موسوی - دانشجوی مقطع دکتری دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز
توفیق مصطفایی - دانشجوی مقطع دکتری دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز
علی طالبی - فارغ التحصیل مقطع کارشناسی ارشد پردیس دانشگاه تهران

آزادی، نوعی رفتار، راه و روش و نظم پذیرفته شده در تاریخ و فرهنگ ملت هاست، که برای مسائل گوناگونی که در زندگی اجتماعی برای افراد مطرح می شود، راه حل هایی ارایه می کند و پیشنهادهای و توصیه هایی می نماید که هدف همه آنها رها ساختن فرد از هر گونه قید و بند؛ اجبار و الزام، بی عدالتی، ظلم و استبداد، جهل و عصب و در نهایت حفظ مقام و حیثیت و کرامت انسانی اوست. برای آگاهی از میزان حدود و آزادی ها در جامعه، باید از یک سو چگونگی روابط بین دولت و افراد و اعمال و رفتار آنها با یکدیگر و اصول حاکم برآن را بررسی نماییم، و از سوی دیگر بدانیم در جامعه، اصول و ضوابط ارائه شده از طرف نظام های مردم گرا و آزاد منش من جمله اعلامیه های حقوق بشر، چگونه بکار گرفته شده اند و از چه درجه ثبات و استحکام برخوردارند و چه اندازه افکار عمومی از آنها پشتیبانی می نماید. در کشور ایران نیز به تبع تحولات جهانی ناشی از تأثیرات حقوق فطری و مکتب اصالت فرد، در اصول مختلف قانون اساسی مشروطیت این حقوق وآزادی های انسانی مورد توجه قرار گرفت. در متمم قانون اساسی فصل خاص 18 اصلی با عنوان حقوق ملت مقرر گردید؛ اما متاسفانه بیش از دو دهه این آزادی ها و حقوق دوام نداشت اگر چه در این دوره نیز بنا بر دلایل مختلف بیشتر در حد تئوری باقی ماند. در سال 1310 ه . ش توسط کمیسیون عدلیه و در راستای اقدامات رضا شاه جهت محدودیت آزادی های فردی و گروهی، قانون مجازات مقدمین برعلیه امنیت و استقلال کشور تصویب گردید و عملاً حداقل آزادی هایی هم که براساس متمم قانون اساسی مشروطیت ایجاد شده بود تقریباً از بین رفت و دستاویزی برای دستگیری، اعدام و خفقان در جامعه گردید.

آزادی، قانون، آزادی های گروهی، قانون اساسی، مجلس، مشروطیت، حقوق فطری