حسین جلیلی - کارشناس ارشد حقوق بشر، محقق آزاد اسلامی در زمینه حقوق بشر و عدالت جهانی

گفتمان حقوق بشر در دوران مدرن که به معنایی بعد از جنگ جهانی دوم و با تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 1948 پا به عرصه وجود نهاد، موج جدیدی را در نظریه های سیاسی، اخلاقی و روابط بین الملل ایجاد کرده است.. بر این اساس گفتمان حقوق بشر که رابطه تنگاتنگی با مفهوم عدالت دارد، نظریات دموکراسی را نیز از اثر خود محروم نگذارده است. بر این اساس سیستم های دموکراتیک که مبنا و اساس مشروعیت خود را از رای اکثریت اخذ می کنند مقید به قیودی می شوند تا به مثابه ابزاری برای رسیدن به عدالت کارآمدتر عمل نمایند. سلسله قیودی که می تواند به یک سیستم دموکراتیک اعمال شود به نحوی که ساختار بنیادین آن را تحت الشعاع قرار ندهد همواره مورد اختلاف نظر اندیشمندان در عرصه علوم سیاسی بوده است. مقاله حاضر با استفاده از روش فلسفه تحلیلی در پی ارایه تصویری واضح از این سلسله قیود است. با استفاده از تفکیکی که برای باورهای انسانی می توان در نظر گرفت، مقوله حقوق بشر به عنوان عرصه ای که می بایست از حوزه تصمیم گیری های عمومی مستنثی شود مهمترین قید در سیستم های دموکراتیک معرفی خواهد شد. به عبارت دیگر سیستم دموکراتیک زمانی عادلانه خواهد بود که مقتضیات حقوق بشر افراد به خصوص اقلیت ها را محترم بشمارد.

عدالت، دموکراسی، حقوق بشر، محدودیت رهای رای اکثریت