محمد حسین کریمی - هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی میبد
محمدصالح کریمی - فارغ التحصیل کارشناسی حقوق دانشگاه شهید بهشتی تهران
محیا شهرابی فراهانی - دانشجوی کارشناسی حقوق دانشگاه شهید بهشتی تهران

از لحاظ فقهی و حقوقی ، وقف به حبس عین یا اصل مال و اختصاص دادن منافع آن جهت هدف و مقصود تعیین شده از سوی واقف گفته می شود . وقف به عنوان یکی از عقود معین و تشریفاتی است که قبض و تصرف مورد وقف ، شرط صحت وقف بیان شده است. از تصرف مورد وقف و تسبیل منافع آن ، چنین استنباط شده است که ، بلافاصله پس از وقوع عقد ، منافع مورد وقف بایستی به مصرف مورد وقف رسانده شود . این امر سبب می گردد تا در بسیاری از موارد اشخاصی که قصد عمل خیرخواهانه وقف مال خود را دارند ، بلحاظ نیاز شخصی از مورد وقف در دوران حیات خود موفق به پوشاندن جامه عمل به این نیت و قصد خود نمی شوند. در این مقاله به بررسی وضعیت شرطی پرداخته شده است که امکان استثناء منافع مورد وقف را به صورت موقت مورد تحقیق قرارداده است. نتایج حاصله بیانگر این امر است که اگر در ضمن عقد وقف شرط شود که منافع موقوفه پس از حیات واقف یا افراد تحت تکفل وی و یا پس از گذشت مدت زمان معینی در جهت منظور واقف به مصرف برسد، چنین شرطی صحیح بوده و خللی به عقد وقف وارد نمی سازد.

عقد وقف ، شرط ضمن عقد ، تحبیس عین ، تسبیل منفعت