صفورا روحی - دانشجوی کارشناسی ارشد مرمت و احیای بناهای تاریخی دانشگاه هنر اصفهان
راضیه مصدقی - Griffith Centre for Coastal Management, Griffith University, QLD 4222, Australia-

تئوری های برنامه ریزی مدرن شرق شیوه هایی هستند که کلیه ذینفعان را با ارزشهای مباحثاتی گوناگون در نظر می گیرند تا بدین طریق از تصمیمات سیاسی و دستکاری اجتناب نمایند. در دهه گذشته، کاربرد شیوه های کمی نظیر تکنیکهای تصمیم یگری چند معیاره در روشهای تناسب زمین افزایش یافته است که این مسئله امکان جابجایی داده های ناهمگن را فراهم می آورد. اکثر این کاربردها عمدتاً در تکنیکهای تصمیم گیری برای رده بدی اولویت گزینه های از پیش تعریف شده مدیریت یا سناریوهای برنامه ریزی کاربرد دارند. اما مطالعه حاضر روش کاربرد تصمیم گیری فضایی نه تنها برای رده بندی اولویت گزینه های انتخابی و تحلیل سناریوی اجرا، بلکه برای ارائه بینشهایی در زمینه وسعت فضایی راهکارها و آلترناتیوها را نشان می دهد. این مسئله به ویژه در موقعیتی مفید می باشد که گذرها و انتقالات سیاسی مربوط به سیاستهای برنامه ریزی شهری ، فضای قابل ملاحظه ای برای تشخیص و در اختیار تصمیم گیرندگان محلی قرار دهد. برای نیل به این مهم، مطالعه نتایج دو تکنیک کمی روش تحلیل سلسله مراتبی AHP و AHP فازی را در جهت شناسایی وسعت نواحی کاربری زمین و اراضی در سناریوی برنامه ریزی شهری در مقیاس بزرگ با هم مقایسه می کند شیوه مطرح شده با در نظر گرفت مقیاس و هدف تصمیم گیری یک بعد جدید نیز به تحلیل تطبیقی کاربرد این تکنیکهای در برنامه ریزی شهری اضافه کند. نتیجه بدست آمده نشان میدهد که در مرحله اولیه فرایند برنامه ریزی، زمانی که شناسایی گزینه های توسعه به عنوان نقطه کانونی ضروری می باشد. روشهای ساده شده کفایت می کنند. در این موقعیت، انتخاب تکنیکهای پیچیده تر الزاماً بازده های متفاوتی تولید نمی کند، اما زمانی که برنامه ریزی نیازمند شناسایی وسعت فضایی حوزه توسعه ارجع باشد، در نظر گرفتن تقاطع پیشنهاد شده توسطه هر دو مدل ایده ال خواهد بود.

برنامه ریزی کاربری زمین و اراضی، تصمیم گیری چند معیاره، GIS ، فرایند تحلیل سلسله مراتبی، AHP فازی تحلیل حساسیت