غزاله کرامتی - استادیار گروه معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
علی حسین پور - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحدتهران مرکزی

با توسعه و گسترش فیزیکی کلانشهرها، اراضی بکر اطراف آن صرف توسعه و سکونت، بدون برنامه ریزی و مدیریت شده است، به طوری که در بیشتر موانع این توسعه همه جانبه و این سطح از ویرانی اراضی ارزشمند از کنترل مدیریت شهری خارج شده و منجر به بروز معضلات جدی همچون نابودی برهم خوردن پایداری سکونتگاه شده است مسئله ی ای که در این پژوهش بدان پرداخته شده است وارد شدن خسارات مهلک به ابعاد مختلف پیکره پایدار روستاهای موجود در اطراف شهرهای گذشته و کلانشهرها و ابرشهرهای امروزی است. اگر توسعه لجام گسیخته به اراضی خالی از سکنه اطراف کلانشهرها خلاف اصول پایداری در نظر گرفته شود. توسعه بی رحمانه به درون تار و پود کالبدی اجتماعی، اقتصادی و شیوه زندگی مردمان روستا چندین برابر منافی اصول پایداری است فاصله محل کار و زندگی، شیوه کسب درآمدکشاورزی، دامداری، مشاغل خانگی، محیط زیست نظام ارتفاعی تک تک فضاها و عملکردهای آن متفاوت از شهر و کلانشهر است راه حل این معضل، نه محدود کردن اهالی روستا جهت دست نیافتن به امکانات زندگی شهری است و نه کوتاه کردن دست کلانشهر و کلانشر نشینان از مواهب بهشت گونه روستاست. بلکه تلفیق آگاهانه راه حل و نیازهای زندگی شهری و روستایی که اکنون در شرف تبدیل به محله ای مصرفی است را روشن تر می سازد یکی از این گونه روستاها که اکنون خطر شهری شدن را به شدت احساس می کند. روستای تاریخی کن در جوار کلانشهر تهران است. در این پژوهش پس از ارائه مبانی نظری پیرامون واژه روستاشهر به شیوه کتابخانه ای سعی در چشم اندازسازی و سپس ارائه اهداف کلان و خرد، راهبردها و در نهایت سیاسستهایی جهت روشن ساختن آینده این روستاشهر شدهاست .

اسناد هدایت، روستاشهر، کلانشهر تهران، کن