بررسی تاثیر عوامل اقلیمی در معماری ساختمان های مسکونی

معماری و اقلیم ، پیوندشان بیشتر به رابطه ی نوزاد و آغوش می ماند، یا نسبت هر رستنی با خاک؛حریم امن و بستر بالیدن.وابستگی ای تکامل آفرین؛ الهام بخش و البته، نه محدودیت زا. در این معنا،آغوش،خاک و اقلیم،رابط حیات و سر زندگی و نبودشان نمود میرایی است. تجربیات معماری بومی در پهنه ی جهان و آروین های آن در معماری ایران زمین نیز، خود گواه و تأکیدی بر اندیشه ی فرم زایی ملاحضات اقلیمی در معماری است تا عاملی بر محدودیت آن یا اسارت معمار.مسکن به عنوان یکی از مهمترین دغدغه های بشر همواره مورد مطالعه و کنکاش و ن وآوری بوده است در معماری سنتی ایران، ساختمان بر اساس موقعیت جغرافیای اش از طریق سقف ها،کاهشسطوح خارجی در برابر تابش مستقیم آفتاب، ایجاد سایه بان های متناسب با هرمنطقه ،بادگیرها و زیرزمین ها، حیاط مرکزی، جان پناه های سایه گستر، پنجره های رو به آفتاب،انتخاب مصالح مناسب سقف،دیوار،انبار و غیره ،چنان با محیط خارج مقابله می کندکه بهترین آسایش فضای داخلی را بدون استفاده از دستگاه های پیچیده ی انرژی بر و آلوده کننده امکان پذیر می سازد. لذا باتوجه به این موضوع به بررسی اقلیم در معماری ساختمان ها پرداختیم و عوامل تاثیرگذار از جمله تابش آفتاب، رطوبت و باد را در ساختمان بررسی نموده و نحوه کاربرد آنها را معماری آشکار ساختیم تا بتوان در ساخت بناها مورد استفاده قرار داد.

Keywords:

معماری , اقلیم , مسکن , آسایش , تابش آفتاب