سحرالسادات لوح موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد نطنز،نطنز،اصفهان،ایران
علی اکبری - دانشجوی دکترای معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز،تهران،ایران

خانه های سنتی ایران به واسطه دیدگاه طبیعت گرایانه سازندگان،بیشترین سازگاری را با طبیعت و اقلیم محل ساخت خود داشته اند.این در حالی است که باور داریم انسان جزئی از طبیعت است و ارتباط نزدیکش با طبیعت باعث ادامه حیات و دوام زندگی اوست.در میان عناصر موجود در طبیعت ،آب از اهمیت بیشتری نسبت به بقیه برخوردار است و همواره سایر عناصر طبیعی را تحت تاثیر قرار می دهد.عنصر آب به عنوان عنصر طبیعی و حیاط به عنوان عنصر اساسی در معماری سنتی نخستین گام ها در معماری را برداشته اند.کویر و اقلیم گرم و خشک همواره مفهوم بی آبی و خشکی را در پی خود دارد و آب به عنوان عنصر اصلی و حیات بخش مطرح بوده است.شاخص هایی که برای رسیدن به آسایش مطلوب در معماری سنتی ایران بویژه در اقلیم گرم و خشک دیده می شود درونگرایی،برونگرایی،جهت گیری ،فرو رفتن در دل خاک، خانه های چهار فصل ، استفاده از فضای سبز،استفاده از مصالح مناسب ، عایق کاری و در نهایت نقش آب در معماری سنتی ایران است.از دیرباز نقش آب در معماری در اقلیم و فرهنگ های مختلف نمادی بارز داشته است.ویژگی هایی همچون زیباشناختی ،حفظ محیط زیست به منظور پاسخگویی به نیازهای اقلیمی در معماری ایران دیده می شود و می توان به آب و نقش آن در معماریمناطق گرم و خشک و تاثیر مثبت آب اشاره کرد.نتایج نشان می دهد که استفاده از عناصر طبیعی در معماری سنتی نواحی گرم و خشک این گونه بناها را در رده بناهای استوار قرار می دهد

آب، حیاط، خانه های سنتی،کیفیت سکونت، آب در معماری، معماری درکویر