آسیب شناسی سازه های ناسازگار شهری با تکیه بر سازه های شهری شاهرود

سازه ، حاصل و نتیجه کنشی خلاقانه موسوم به ساختن است. انسان تنها موجودی است که می تواند بربستر نیازهای متعارف و متعالی خود به ساختن روی آورد. ساختن در وجود انسانی معطوف به غریزه نیست بلکه اراده موثر و مستمر انسانی در آن دخالت جدی دارد. درمیان گونه های مختلف سازه ، سازه های شهری به دلیل جامعیت و بعضاً پیچیدگی های ساختاری و تکنولوژیک خود دارای اهمیت فراوانی هستند. برخی از این سازه ها به دلیل توجیهات فناورانه ، هنرمندانه و حسن پاسخگویی به انواع نیازمندیهای جامعه در خاطره های انسانی پایداری فراوانی یافته اند. اما متاسفانه در دوران پس از انقلاب صنعتی و بویژه در ادوار متاخر ( سالهای پس از جنگ جهانی دوم ) و شعف بهره مندی بی ضابطه از تکنولوژی و طرد و ترک تجربه های نیاکانی در زمینه سازه ای ، ایده های معمارانه شأن درجه دوم پیدا کرد و تفوق سازه برمعماری چندان پیش رفت که خویشاوندی گذشته میان این دو فراموش شد. امروزه وحدت میان معماری و سازه تاحدود زیادی از میان رفته است. حاصل این امر سازه هایی است که با شهر و با موضوع خود سرناسازگاری دارند. این تحقیق که از نوع پسارویدادی و دارای ماهیت کیفی است برآن است تا به روش مطالعات توصیفی تحلیلی علل آسیب های عملکردی ، زیباشناختی و نمادین سازه های شهری معاصر را با تمرکز موردی و مصداقی بر سازه های شهری شاهرود مورد بررسی قرار دهد.