لیدا درویشی پوستین دوز
اسما درویشی پوستین دوز
زهرا نظامی
ژیلا درویشی پوستین دوز

انسان برای رشد و تعالی در تمام مراحل زندگی از کودکی تا سالمندی نیاز به بستری مناسب دارد و در این میان، معماری؛مسئله مادی و عملکردی صرف نیست بلکه معماری مسئله فضا و فکر است که برای برآوردن نیازهای انسانی و رشد و تعالی انسان می تواند بستری مناسب ایجاد کند که فرد، مشخصا در آن محیط و فضا، خلاقیتها و اعتماد به نفس خود را به طور احسن بیابد. بنابراین یک سرای سالمندان برای افراد سالمند صرفا یک مکان برای نگهداری و فقط زنده ماندن نیست، بلکه علاوه بر موارد ذکر شده باید محیطی باشد برای ایجاد یک فضای لایق و زنده و همچنین ایجاد امکان استفاده از خلاقیتها و قابلیتهای افراد در آن. جهان در قرن بیستم شاهد اتفاقات شگرفی بوده است .توسعه شتابان علم و تکنولوژی و افزایش امکانات رفاهی و ، تحولات عمیق اقتصادی ،اجتماعی وسیاسی به گسترش هرچه بیشتر شهرنشینی بهداشتی به بهبود قابل توجه شرایط زندگی انسانها منجر شده است .نتیجه این توسعه همه جانبه،افزایش میانگین طول عمر و ارتقای شاخص امید به زندگی است که موجب افزایش سریع جمعیت سالمندان گردیده است در این مقاله، سعی بر این است که زندگی عادی افراد سالمند در کنار باقی افراد جامعه به طور کاملا فعال در نظر گرفته شود وبا تاکید بر یادآوری خاطرات امکان ایجاد آرامش و امید به زندگی برای افراد سالمند مهیا باشد. در این تحقیق از ترکیبی از روشهای استقرایی و تحلیلی بهره گرفته شده است و از روش کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک مکتوب برای گردآوری داده ها استفاده شده است.

جامعه،معماری،سالمند،خاطرات،امید به زندگی