سیدقاسم ساعدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست،علوم و تحقیقات خوزستان ، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
احسان دریکوند - گروه علوم آب ، واحد شوشتر ، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر ، ایران
تیمور بابایی نژاد - گروه خاک شناسی ، واحد اهواز ، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران

بیومس میکروبی اعم از زنده و مرده توانایی بالقوه ای برای پالایش فلزات سنگین در محلول های حاوی این فلزات دارد. در این پژوهش میزان تجمع زیستی و جذب زیستی کادمیوم و نیکل توسط سه نوع اکتینومیست خاکی Staphylococcus sp., Streptomycete sp. و sp. Actinomycete در محلول های آبی حاوی غلظت های مختلف آهن، کادمیوم و نیکل بررسی شد. ابتدا اکتینومیست هایی که مقاوم به فلزات سنگین بودند از خاک آلوده مجاور کارخانه فولاد خوزستان جداسازی و شناسایی گردیدند. سپس حداقل غلظت بازدارنده MIC)) آهن، کادمیوم و نیکل نیز برای هر کدام از این اکتینومیست ها تعیین شد. ظرفیت جذب زیستی و تجمع زیستی آهن، کادمیوم و نیکل در این باکتری ها مورد آنالیز قرار گرفت. اکتینومیست بیشترین مقاومت و استرپتومیست کمترین مقاومت را به فلزات سنگین نشان دادند. نتایج نشان دادند که اکتینومیست بیشترین مقدار تجمع زیستی را دارد اما تفاوت معنی داری بین اکتینومیست ها از نظر مقدار جذب زیستی مشاهده نشد. علیرغم اینکه با افزایش سطح آلودگی، مقدار جذب زیستی و تجمع زیستی توسط هر سه اکتینومیست افزایش یافت اما درصد تجمع زیستی به مقدار زیادی کاهش یافت و درصد جذب زیستی تفاوت چندانی نکرد. در هر دو روش زیست پالایی که در اینجا مطالعه شدند هر سه باکتری مطالعه شده توانایی بیشتری برای پالایش آهن نسبت به نیکل و کادمیوم داشتند. در غلظت های کمتر مقدار تجمع زیستی آهن، کادمیوم و نیکل بیشتر از جذب زیستی بود اما در سطوح غلظتی بالا مقدار جذب زیستی غالب بود.

زیست پالایی، فلزات سنگین، اکتینومیست ها جذب زیستی، تجمع زیستی