مهدی مظفری نیا - دکتری علوم سیاسی دانشگاه تربیت مدرس تهران ایران
عباس منوچهری - دانشیار علوم سیاسی دانشگاه تربیت مدرس تهران ایران
مسعود غفاری - استادیار علوم سیاسی دانشگاه تربیت مدرس تهران ایران
فرشاد مومنی - دانشیار اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی تهران ایران

شرایط توفیق و دلایل عدم توفیق استراتژیها و برنامه های توسعه، از دغدغه ها و موضوعات مهم در قلمرو مطالعات توسعه بوده است. این مسئله به صورت های مختلفی تبیین شده است، از جمله از این منظر که میان کارآمدی استراتژی ها و برنامه های توسعه و نوع نظریه های توسعه که مبنای برنامه ریزی بوده اند ارتباط وثیقی وجود دارد. بنابه نظریه دلالتی _ پارادایمی که رابطه بین نظریه های توسعه و اندیشه سیاسی را تبیین کرده است و نظریه توسعه را یکی از دلالت های کاربردی اندیشه سیاسی محسوب می کند، یکی از شرایط توفیق استراتژی ها و برنامه های توسعه می تواند به بنیاد اندیشگانی سیاسی نظریه های توسعه بازگردد. در این مقاله،به اندیشه سیاسی پشتوانه نظریه مراحل رشد اقتصادی روستو که از اولین و مهمترین نظریات توسعه می باشد و در دهه 1960 میلادی، موجب تثبیت تفکر این دوره، یعنی توسعه به مثابه رشد، شده است، پرداخته می شود و با بهره گیری از روش تحلیل محتوای کیفی، نشان داده خواهد شد که چگونه بنیاد اندیشگانی سیاسی نظریه مراحل رشد اقتصادی روستو براساس اصل بیشترین فایده برای بیشترین افراد متناسب با اندیشه سیاسی فایده گرایی بنتام است.

اندیشه سیاسی، نظریه توسعه، نظریه رشد اقتصادی روستو، نظریه دلالتی _ پارادایمی،فلسفه سیاسی فایده گرایی