معجزه

معجزه ( و معادل های آن در زبان های دیگر مثل miracle در انگلیسی ) در عرف عام بر حوادث شگفت آور، غیرعادی و فراطبیعی اطلاق می شود ( 15/585، Encyclopedia Britannica )، اما در اصطلاح متکلمان در ادیان توحیدی، چنان که توضیح خواهیم داد، اجمالاً بر حوادثی اطلاق می شود که با مداخله ی عامل ربوبی در روند طبیعی امور به صورت خارق العاده رخ می دهند و بر آموزه های دینی دلالت دارند. در قرآن بر این گونه حوادث به جای «معجزه» یا «اعجاز»، «بینه» ( اعراف / 7 / 73 )، «آیه» ( آل عمران / 3 / 50 )، «برهان» ( قصص / 28 / 32 )، «سلطان» ( هود / 11 / 96 ) و عجب ( کهف / 18 / 63 ) اطلاق شده است. از پاره ای از روایات شیعی ( علامه مجلسی، 1/ 43، 17 / 245، 9 / 273، 10 / 17 ) چنین بر می آید که امام صادق (ع) و ائمه بعد از او، این واژه را به معنای اصطلاحی اهل کلام به کار برده اند.