امیر دیوانی

در این مقاله کوشش می شود پس از به میان آوردن بحث از اصلی ترین مسائل در باب جاودانگی و بقاء زندگی انسان پس از مرگ، یکی از کهن ترین نظریه های جاودانگی و بقاء یعنی خلود و زندگی نفس بون بدن، در فلسفه و الاهیان اسلامی و مسیحی شرح و تبیین شود. این نظریه در فسلفه و الاهیات، صورت های مختلفی را پذیرفته است. آیا انسان پیش از زندگی این جهانی، اساساً زندگی نفسانی بدون بدن را تجربه کرده است یا نه؟ گذشته از چگونگی پاسخ به این پرسش، آیاد آدمی پس از زندگی این جهانی، زندگی نفسانی بودن یدن را نیز تجربه خواهد کرد؟ کسانی که به این پرسش پاسخ مثبت می دهند دو دسته اند: دسته اول، زندگی نفسانی بدون بدن پس از این جهان را ابدی و دائمی می دانند، به گونه ای که نفس و بدن دیگر با هم همسایه و هم نشین نخواهد شد و نفس دیگر چنین لباسی را در بر نخواهد کرد، اما دسته ی دیگر این مفارقت و جدایی را موقتی دانسته و معتقدند که بار دیگر نفس و بدن، اما این بار به طور ابدی، با هم مقرون گشته و دیگر جدایی از یکدیگر را نخواهد دید. آنها که به پرسش پیش گفته پاسخ منفی داده اند مصاحبت نفس و بدن را قوی تر از آن می دانند که یکی بدون دیگری امکان بقاء داشته باشد، از این رو معتقدند که نفس، هیچ گاه طعم جدایی از بدن را نخواهد چشید؛ این دو با هم آمده اند، با هم خاموش می شوند و سرانجام بار دیگر با یکدیگر به زندگی ابدی دست خواهند یافت.

فلسفه اسلامی، معاد، معاد جسمانی، خلود نفس، خلود نفس بدون بدن