مبانی پدیدارشناسی اخلاق

پدیدارشناسی اخلاق تنها رشته ای است که می تواند جنبه های تجربی یا کیفی قلمرو ارزش ها را بررسی کند و همانند روان شناسی اخلاق صرفاً به جنبه های کارکردی آن محدود نیست. پدیدارشناسی یا تجربه ی پدیداری به چند معنا به کار می رود و آنچه در این جا موردنظر است، پدیدارشناسی به معنای از سر گذراندن حالتی ذهنی به صورت اول شخص است، اما در مورد این که کدام حالت ذهنی می توانند تجربه ی پدیداری داشته باشند، اختلاف نظر وجود دارد؛ برخی برای آن خصیصه ی پدیداری را لازم می دانند و برخی نمی دانند؛ کسانی هم که لازم می دانند، یا خصیصه ی پدیداری را مختص به ادراکات حسی می دانند یا در مورد حالات ذهنی غیرحسی هم قائل به خصیصه ی پدیداری اند. در این مقاله به چگونگی امکان پدیدارشناسی اخلاق براساس این سه دیدگاه و مسئله ی اشتراک و تمایز میان تجربه های اخلاقی می پردازیم و در پایان، به دو اشکال که درباره ی امکان پدیدارشناختی اخلاق مطرح شده می پردازیم.

Keywords:

پدیدارشناسی , اخلاق , خصیصه ی پدیداری , ادراک حسی , ارزش