مهدی اخوان - استادیار گروه فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی

اگر مراد از کرامت داشتن یک امر، ارزش ذاتی، فی نفسه و غیر ابزاری آن باشد، از نظر کانت تنها آدمی است که به عنوان یک «شخص»، شایسته ی تکریم است. تکریم اشخاص انسانی علاوه بر دیگران شامل خود فرد هم می شود. به این جهت چاکر صفتی و چاپلوسی ممنوع است. اما معنای دقیق کرامت آدمی و غایت نگری به انسان چیست؟ کرامت داشتن انسان چه لوازم و پیامدهای سیاسی و حقوقی دارد؟ در این جستار با تقریر اجمالی اخلاق کانت و صورت بندی های سه گانه ی امر مطلق اخلاقی، تدقیق مفهوم احترام و تمایز شیء و شخص به برخی لوازم و پیامدهای سیاسی و حقوقی ضابطه ی دوم در مورد عدالت و نظریه ی کیفری پرداخته می شود.

ایمانوئل کانت، اخلاق، کرامت انسانی، امر مطلق، نیک خواهی، همدلی، نظریه ی کیفر