احیای مفهوم مرکزمحله درفضای کالبدی و کاربری اجتماعی محله شیرخوارگاه خرم آباد

درفرایند کنونی برنامه ریزی و مدیریت توسعه شهری استفاده ازراهبردهای مشارکتی و رویکرد برنامه ریزی ازپایین به بالا به تدریج مورداجماع نظر برانمه ریزان قرارگرفته است تحقق این رویکرد نیازمند تعریف نظام تقسیمات فضایی خردتری است که میتوان محله را به عنوان واحدپایه و محور برنامه ریزی مشارکتی درعرصه همگانی درشهرها قلمدادکرد مفهوم شناسی محله درشهرهای ایران نشان میدهد که درگذشته ویژگیها و معیارهای قومی مذهبی نژادی و نظایراینها و درزمان حاضر اصول رسمی و قراردادی درتعریف مفوم و تعیین حدود محله نقش تعیین کننده ای دارند درمجموع محدوده فضایی یکپارچه وجود مرزهای کالبدی مبتنی بردرک ذهنی و یانشانه عینی حس تعلق مکانی و همبستگی اجتماعی امکان شناخت رودررو و وجود تسهیلات و خدمات محلی ازجمله نکاتی است که درمفهوم شناسی محله اهمیت می یابند این مقاله می کوشد تاباتوجهب ه برداشتهای گوناگون ازمحله مبتنی بردیدگاه های مختلف علمی و باتاکید برزمینه های حقوقی و تاریخی درشهرهای ایران به اصول مشترک درتعریف محله دست یابد مطالعه حاضر به لحاظ روش تحقیق براساس رویکرد کیفی و تحلیل اسنادمطالعه به دوشیوه تحلیل درونی و تحلیل برونی انجام شد یافته های نظری خاص خود به تعریف و کاربست آن پرداخته اند

Keywords:

برنامه ریزی شهری , حس تعلق مکانی , مرکز محله , هویت جمعی , همبستگی اجتماعی