نقش حس تعلق مکانی در دستیابی به اهداف پایداری اجتماعی

برای ایجاد سکونتگاه پایدار، پایداری نه تنها باید مباحث انرژی، محیط زیست، اکولوژی و سایر مقولات ازاین دست را در برگیرد؛ بلکه باید در معنایی وسیعتر، بستر تعالی روح انسان باشد. این دیدگاه یکی ازابعاد مهم توسعه پایدار است که به آن پایداری اجتماعی میگویند. با توسعهی شهرها و تمرکز فعالیتهای صنعتی و اقتصادی در مراکز شهری، توجه به اصل پایداری اجتماعی هر چه بیشتر ضرورتپیدا میکند. فضاهای مسکونی امروز از درک روح انسانی و تعلق اجتماعی به دور شدهاند و به همین دلیل توجه به عوامل مؤثر در تعلق به مکان در محلههای سنتی و تعمیم آن به واحدهای همسایگی امروز یکی از ضرورتهای مهم در محیطهای مسکونی میباشد. انسان محوری و حس تعلق شهروندان به شهر جزء اصلیترین عوامل پایداری شهری محسوب میشود، زیرا عدم چنین حس تعلقی به محیط زیست، موجباز خود بیگانگی افراد و اغتشاش هویتی میگردد. هدف مطالعه حاضر آن است که عوامل و ساز و کارهای مؤثر بر حس تعلق را شناسایی کرده و پیامدهای آن را در پایداری اجتماعی مشخص کند تا بر اساس آن،راهکارهای لازم را ارائه نماید. در این راستا، از روش توصیفی تحلیلی برای جمعآوری اطلاعات و از روش - قیاسی برای استدلال یافتهها بهره گرفته شده است. در این رابطه به نظر میرسد، حس تعلق مکانی باعث افزایش پایداری اجتماعی میشود.

Keywords:

تعلق مکانی , پایداری اجتماعی , سکونتگاه پایدار , هویت مکانی