مقایسه حسگر نوری و خازنی درکنترل عمق تیغه ماشین برداشت پیاز

سیستم کنترل عمق در برداشت محصولات غده ای از اهمیت ویژای برخوردار است. هر اندازه عمق برداشت بیشتر باشد، به همان اندازه توده بیشتری از خاک در داخل ماشین و در نهایت قسمت غربال های آن وارد میشود. علاوه بر این کنترل عمق صحیح باعث کاهش مصرف انرژی میگردد. امروزه با توسعه انواع حسگرها و کاربرد آن ها در صنعت میتوان کنترل عمق تیغه بردارنده گیاهان غده ای را بهبود بخشید و راندمان کاری ماشین های برداشت این گونه گیاهان را افزایش داد. از روش های متداول برای این امر استفاده از حسگر برای شناسایی تغییر ارتفاع زمین و موتور الکتریکی برای به حرکت در آوردن تیغه و فرمان پذیری آن از حسگر میباشد. در این تحقیق برای اتوماسیون تیغه ماشین برداشت پیاز از سیستم کنترلی استفاده شده که بتواند از ناهمواری های زمین پیروی کند و فرمان مناسبی را جهت حرکت تیغه به موتور الکتریکی کارانداز سیستم کنترل بدهد. برای به حرکت در آوردن تیغه از یک موتور الکتریکیDC و یک مکانیزم چهار میل های به شکل لنگ و لغزنده استفاده شد. مکانیزم شامل پیچ قدرت،بازوهای رابط، پین لغزنده و تیغه بود. آزمایش ها در آزمایشگاه و با موانع مصنوعی به شکلهای منحنی سینوسی، مربعی و مثلثی انجام شد. از حسگر نوری و خازنی برای تشخیص این ناهمواری ها استفاده شد. هر آزمایش با 3 تکرار انجام شد. حسگر نوری همه موانع را به خوبی تشخیص داده و عکس العمل مناسبی نشان داد، ولی حسگر خازنی موانع مثلثی را تشخیص نداد و در تشخیص موانع سینوسی شکل به خوبی عمل نکرد و خطای زیادی داشت.

Keywords:

کنترل عمق برداشت , اتوماسیون در کشاورزی , مکانیزم چهار میله ای , حسگر نوری , حسگر خازنی