پایداری اجتماعی رویکرد نوین به بازآفرینی شهری تلاشی برای تدوین چارچوب نظری پایداری اجتماعی

ایده پایداری که برای اولین بار در مباحث مرتبط با جنگلداری در اوایل قرن 18 میلادی ، به معنی عدم قطع درختان بیش از میزانی که رشد می کنند، بکار رفته بود ، از سال 1987 با گزارش کمیسیون جهانی محیط زیست و توسیعه ، ماهیت بین المللی یافتفرایندی که با حساسیت های محیطی آغاز شده بود در دو دهه بعد با محوریت اقتصادی و از اواخر دهه 9111 با افزایش توجه به ابعاداجتماعی ، به تدریج پایداری اجتماعی را به رغم تاکید بر ارتباط متقابل با ابعاد محیطی و اقتصادی ، بعنوان بعد مستقلی از پایداری وارد ادبیات این حوزه کرد ایده پایداری از ابتدای شکل گیری ، رهیافت کلاسیک از توسعه ، برنامه ریزی و مدیریت شهری را به چال کشیده و درحالایجاد تغییرات اساسی در الگوهای سنتی است پایداری اجتماعی بعنوان بعد کمتر توسعه یافته ، در سالهای اخیر مخصوصا در بازآفرینیبافتها، هم در سطح سیاست گذاری و هم در سطح تجربی مورد توجه بوده است اما پایه های نظری آن هنوز به اندازه کافی متکی بر مطالعات و نظرات تثبیت شده ، مخصوصا در شرایط کشورهای درحال توسعه، نیستاین مقاله که بخشی از یک مطالعه جامعتر است که با بررسی ادبیات پایداری و پایداری اجتماعی ، با الهام از ایده پایداری قوی و پایداری ضعیف از بعد محیطی و نظریه نیازها، الگوی از ارزیابی پایداری اجتماعی برای طرح های توسعه شهری پیشنهاد داده و به روش دلفی چند مرحله ای با مشارکت 19 کارشناس دارای تجربه در حوزه های مربوطه ، متغیرها را بومی کرده است این مدل مطابقت بیشتری با شرایط کشورهای در حال توسعه و طرح های بازآفرینی شهری در ایران دارد

Keywords:

پایداری , پایداری اجتماعی , بازآفرینی شهری , چارچوب نظری