زهره شهبازی - کارشناس ارشد معماری / دانشکده هنر و معماری دانشگاه یزد ،

از دیرباز معماری ایرانی در پیوندی عمیق با سایر هنر ها از جمله ادبیات بوده است.دراین حوزه شاعرانی چون حافظ و مولانا به خوبی این پیوند و اتحاد میان تمامی هنرها را در اشعار خود به نمایش می گذارند.گاهی یک شعر الهام بخش خلق فضای معماری می شود که به انسان مجال ورود بهفضاهای برخاسته از خیال آدمی را می دهد و گاهی همین فضای معماری الهام بخش خلق فضای شعری یا موسیقیایی خاصی دیگر می شود.در عصر سنت فضای ادبی در پیوندی عمیق با فضای معماری قرار داشت، به گونه ای که تغییر مفهوم فضا در هر دوره ای از این عصر در هر دو هنرشعر و معماری دارای اشتراکاتی است. از جمله اشتراکات میان شعر و معماری وجود عنصری مشترک در هردو آنها ،یعنی فضاست.فضای شاعرانه و فضای معماری دارای وجوه مشابه و متفاوتی از یکدیگرند.مسئله ی اصلی این پژوهش این است که اگر معماری را غزل فضا و غزل حافظ را بهترین نمونه ی فضای شعری تلقی کنیم چگونه می توانیم معماری عصر حاضر را به کیفیت شعری این شاعر که از جاودانگی و هم نشینی بی بدیل کهنه و نو بهره مند است، نزدیک کنیم؟ تحقیق حاضر ابتدا به تعریف فضا درشعر و معماری پرداخته سپس با بررسی وجوه تشابه و تفاوت به چگونگی رابطه ی میان این دو فضا می پردازدکه در این راستا با بهره جویی از غزلیات حافظ به عنوان نمونه ای بی بدیل و جاودانه از فضاهای شعری بدنبال راهکارهایی به منظور بهبود کیفی فضاهای معماری می باشد

فضا،فضای شاعرانه،فضای معماری،حافظ،غزل