صالح شریف تهرانی - استادیار دانشگاه خوارزمی ایران
رضا موسوی راد - دانشجوی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی ایران

پیشرفت های اخیر مبتنی بر الگوهای رشد، برخی از الگوهایی را که رابطه بین مخارج سرمایه گذاری عمومی بارشد بلندمدت اقتصادی را نشان می دهند، معرفی نموده است. این امر با سایر مطالعات پیرامون بررسی رابطه بیناندازه دولت و رشد اقتصادی (در سطح جمعی و بخشی) سازگار می باشد. اما به هرحال شواهد متعارضی در ادبیاتدرباره این سوال که چگونه ترکیب مخارج دولت بر رشد اقتصادی مؤثر است، وجود دارد. به ویژه این مسأله دررابطه بین سرمایه گذاری دولتی در بخش حمل و نقل و ارتباطات (زیربنایی) و رشد اقتصادی، هنوز از تصویرروشنی نیز برخوردار نمی باشد. بر این اساس مقاله حاضر به بررسی رابطه سرمایه گذاری دولت در بخش حمل ونقل و رشد اقتصادی مبتنی بر رهیافت هم انباشتگی طی دوره زمانی 84-1338 می پردازد. نتایج حاکی از آناست که سرمایه گذاری دولت در بخش حمل و نقل دارای تأثیر معنی داری در بلندمدت و کوتاه مدت بر رشداقتصادی استحمل و نقل از امور زیربنایی و یکی از اجزای مهم چرخه ی تولید- مصرف محسوب می گردد و در فرآیند رشداقتصادی نقش مهم و تأثیر گذار دارد. سرمایه گذاری در این بخش موجب افزایش تحرک نیروی کار و سرمایهشده و آثار جانبی مثبتی بر دیگر بخشهای اقتصاد بر جای می گذارد.این مقاله به بررسی اثر سرمایه گذاری دولتدر بخش حمل و نقل بر رشد اقتصادی در ایران طی دوره 1387-1352 می پردازد. بدین منظور، از االگوی خودتوضیح با وقفه های گسترده (ARDL) استفاده گردیده است. به طور کلی نتایج حاکی از این است که در کوتاه مدت سرمایه گذاری دولت در بخش حمل و نقل اثر مثبت و معنی داری بر تولید ناخالص داخلی دارد. در بلندمدت نیز کشش تولید ناخالص داخلی نسبت به سرمایه گذاری دولت در بخش حمل و نقل مثبت و معنی دار وبرابر 0.08. می باشد. بنابراین با توجه به مثبت بودن اثر مزبور، افزایش سرمایه گذاری دولت در این بخش پیشنهاد می گردد.

اقتصاد حمل و نقل؛ سرمایه گذاری دولت؛ رشد اقتصادی؛ الگوی خود توضیح با وقفه های گسترده