باززنده سازی گذر تاریخی محله عودلاجان تهران (کوی صوفیانی)

عودلاجان یکی از چهار محله اصلی و اولیه شکل دهنده شهر تهران است که دارای بناها و بافت بسیار ارزشمند تاریخیمی باشد. در طول یک قرن اخیر، به تدریج با گسترش شهر و تحولات فرهنگی و اقتصادی، این محله تاریخی توسطبسیاری از ساکنان آن ترک شده و بخش عمده ای از آن در اختیار کاربری های تجاری، انبارداری و کارگاه های صنعتیقرار گرفته است. این امر سبب کاهش کیفیت محیطی و فرسایش بافت گردیده و فضای نامطلوب حاصل از آن، به مأمنیبرای مهاجران غیرقانونی، بزهکاران و معتادان تبدیل شده است. به طوری که با وجود خانه های تاریخی بسیار ارزشمند وزیبا، بازدید کنندگان جرأت عبور از گذرهای این بافت را به خود نمی دهد. نگارنده در این پژوهش، بر آن است تا باتمرکز بر این موضوع، بر اهمیت آن تأکید نماید و در حوزه ی تخصصی خود با ارایه راهکارهایی، زمینه را برای تأمل وتوجه بیشتر به موضوع مورد اشاره، جلب نماید. بر اساس این مطالعات در نهایت، هفت عامل به عنوان عوامل اصلینابسامانی گذر تاریخی معرفی می شوند، این عوامل شامل تغییر کاربری های مسکونی به انبار تجاری و کارگاه صنعتی،تردد وسایل نقلیه، زمین های بایر و خانه های متروکه، کمبود فضای سبز و فضای باز عمومی، کیفیت نامطلوب تأسیساتو مبلمان شهری، تجمع معتادان و عدم دسترسی به امکانات زندگی مسکونی می باشد. هر یک از این موارد، زمینه سازمعضلاتی دیگر در بافت می باشند. رفع آن ها بر اساس راهکارهای پیشنهادی، می تواند برطرف کننده سایر مشکلاتمحله نیز بوده و در نهایت به باززنده سازی گذر تاریخی محله عودلاجان منجر شود.

Keywords:

عودلاجان , گذر تاریخی , باززنده سازی , مرکز محله , مرمت شهری