محمد عرب مازار یزدی - دانشیار دانشکده مدیریت و حسابداری دانشگاه شهید بهشتی
بهادر نایبی - دانشجوی حسابداری دانشگاه شهید بهشتی

دولت ها در حوزه فن آوری اطلاعات و ارتباطات، عمدتاً در سه نقش اصلی فعالیت می نمایند. از یک سو، نهادها و دستگاه‌های دولتی متولی فراهم آوردن زیرساخت‌ها و بسترهای عملیاتی برای کل جامعه می باشند. از سوی دیگر، دولت ها غالبا خود استفاده کننده امکانات فراهم شده توسط این حوزه می باشند. در وهله سوم، متولیان قوه مجریه کشورها غالبا در نقش ترویج دهنده نیز ظاهر شده و تلاش می نمایند تا مزایای این فن آوری ها را در سطح کشور گسترش دهند (ITU,2001) بر این اساس، مفهوم دولت الکترونیک فراتر از طراحی، اجرا و به روزرسانی وب سایت اینترنتی توسط نهادهای دولتی می باشد، بلکه هدف استراتژیک از این سلسله اقدامات، دستیابی به راهبردی الکترونیک در برقراری رابطه بین کلیه طرفین در تعامل شامل دولت، شهروندان و بنگاه های تجاری است که به نوعی با نقش دولت در هر سه این حوزه ها در ارتباط خواهد بود. سرمایه گذاری های صورت گرفته در حوزه دولت الکترونیک عمدتاً در تسهیل چننی روابط متقابلی در چارچوب راهبرد دولت در ارتباط با اشخاص ثالث بوده و تلاش دارد تا در حوزه های مختلف اقتصادی، اداری و امثالهم امور کشور در سطوح مختلف را به نحو مناسب تری مدیریت نماید (Basu, 2004). این امر همچنین از جنبه های دیگری نظیر صرفه جویی در هزینه ها و نیز کاهش فساد در دستگاه اجرایی به نهادهای دولتی کمک ها یشایانی نموده است (Sachdeva, 2006)