طراحی مرکزمحله بر اساس توسعه قابلیت پیاده محوری نمونه موردی: محله کوچک سرا قائم شهر

از دیرباز حضور و حرکت پیاده در فضای شهری نقش عمدهای در وقوع رخدادهای اجتماعی و تعاملات جمعی ایفا نموده که با تحولاتسریع دوران معاصر و توجه بیش از حد به نظام شهرسازی مدرن به مرور، این مهم در فضاهای شهری مورد غفلت واقعشد، ساکنان محلاتاز هویت خاص محله خود تهی شدند و هر روز بیش از پیش شاهد ناهنجاری های روانی رفتاری، کاهش فعالیت های اجتماعی و از طرف دیگرکاهش کیفیت محیط شهری هستیم. در همین راستا، تحقیق حاضر با روش کیفی و مطالعات میدانی و کتابخانه ای تدوین گردیده تا بادستیابی به ضوابط مناسب برای گسترش پیاده مداری به تجدید و احیای فضاهای ارزشمند شهری و خلق فضای مطلوب بپردازد که در آنافراد در تعامل با یکدیگر و جامعه قرار می گیرند تا به تثبیت جایگاه اجتماعی خود بپردازند. در این پژوهش با مروری بر ادبیات تخصصیمرتبط با فضاهای عمومی شهری و بررسی و شناخت خصوصیات کالبدی و مرفولوژی محله مورد بحث، در طی برداشت هایی شامل کیفیتسکانس ها، کیفیت منظر شهری، کیفیت و الگوهای رفتاری و نیز امکان سنجی بکارگیری معیارهای طراحی شهری (نفوذپذیری، گوناگونی،خوانایی، انعطاف پذیری، تناسبات بصری، رنگ تعلق و...)، در نهایت، نتایج حاصله در قالب جدول امکانات و محدودیتهای محدوده (swot)،مورد بررسی قرار گرفته و با ارائه برنامه فیزیکی، اهداف و راهبردهای طراحی محدوده موردمطالعه در پایان تحقیق پیشنهاد شده است.نتایج تحقیق حاکی از آن است که اجتماعپذیری حاصل از پیادهمداری از مهمترین عوامل مطلوبیت فضای شهری محسوبگشته و این محلهعلیرغم مشکلات و کمبودها در برخی مولفه ها، بستر نسبتا مناسبی برای تحقق هدف بحث (تعاملات اجتماعی ساکنان) می باشد.

Keywords:

محله , پیاده مداری , تعاملات اجتماعی , کیفیت منظر شهری , فضاهای عمومی شهری