حمزه غلامعلی زاده - استادیار گروه معماری دانشکده معماری و هنر دانشگاه گیلان
کیامرز جوانمردی - مربی گروه معماری دانشکده معماری و هنر ، دانشگاه گیلان
زهرا صافدل - دانش آموختهی مهندسی معماری در دوره کارشناسی ارشد دانشگاه گیلان

بنا ها به اقتضاء کاربری خود میتوانند عاملی در جهت حفظ و ارتقاء داشته های فرهنگی یک جامعه محسوبگردند . این امر لزوما از طریق هماهنگی طرح با زمینه های مختلف آن از جمله ، محیط کالبدی ، ارزش هایفرهنگی ، تاریخی و نیز سازگاری با شرایط اقلیمی و جغرافیایی و با استفاده از سازماندهی فضا و نیز بهره جستناز نمادها و نشانه ها ی ارجاعی به فرهنگی خاص صورت می پذیرد.در بسیاری از موارد ویژگیهای معماری بومی ، محلی ، منطقه ای و نیز سنتی به عنوان زمینه تلقی و مورداستفاده قرار می گیرد. عدم آگاهی از وجوه اشتراک و افتراق آنها می تواند موجب تلقی و برداشت غلط از زمینهبه معنی وسیع آن و در نتیجه نادیده گرفتن زمان و مطالبات روز جامعه در طراحی گردد . هدف این تحقیقآنست که با تعین وجوه اشتراک و افتراق نگرشهای ذکر شده امکان رهیافتی اصلح در شرایط فعلی برای طراحانمیسر گردد. در یک نگاه کلی میتوان اظهار داشت که ، خاستگاه هنر های سنتی تقلید از جوهره طبیعت ، وحیو شریعت است ، بنابراین با مکان و نه زمان بستگی می یابد . دیگر نگرشهای موجود ، از جمله معماری پستمدرن ، منطقه ای و زمینه گرا به سمت نوعی از معماری که پیوند گذشته با حال را از طریق بکار گیری نمادهایبه روز شده با عمل خلاق و نه با رجعت گرایی صورت میدهند ، گرایش پیدا نموده است. شیوه تحقیق پیش روبر اساس توصیف و تحلیل اطلاعاتی است که از طریق منابع مستند و مکتوب بدست آمده، اما تحلیل نهاییاطلاعات به عنوان نتیجه تحقیق ، پس از جرح و تعدیل یافته ها در قالب جدولی که نشانگر وجوه اشتراک وافتراق مکاتب مورد نظر بوده ارائه شده است.

ارزشهای سنتی و فرهنگی ، معماری بومی ، معماری منطقه گرایی ، منطقه گرایی انتقادی