دورکاری و تأثیرات محیطی آن؛ مطالعه موردی «تهران، شهر الکترونیک»

ماهیت کار در حال تغییر است. بسیاری از کشورهای دنیا در حال انتقال از یک جامعه مبتنی بر صنعت به جامعه مبتنی بر اطلاعات هستند. این انتقال، انقلابی در زمان، مکان، و چگونگی انجام کار پدید آورده است و شرایط کاری جدید برای اشخاص و سازمان ها به دنبال داشته است. در عصر صنعتی، مراکز تجاری در موقعیت جغرافیایی معین جهت هماهنگی و تولید بیشتر سازماندهی شده بودند، و نیاز بود که کارمندان به صورت فیزیکی در محل کار جهت تولید و توزیع خدمات حضور یابند. ابزار و وسایل تولید به طور متمرکز در کارخانه یا اداره قرار داشتند و غیر قابل انتقال بودند؛ بنابراین حضور فیزیکی در محل کار برای کارمندان ضروری بود. وسایل تولید و عرضه در عصر اطلاعات هرچه بیشتر به صورت الکترونیکی ساخته و توزیع می شوند. با ظهور کامپیوترهای ارزان قیمت، شبکه ها و اینترنت قابل دسترسی برای همه، نیاز به حضور فیزیکی در محل کار کم شده است. در این دوره که با پیشرفت های عظیم در فناوری همراه است، ماهیت کار دیگر نیازمند حضور فیزیکی کارگر در زمانی معین سر کار نیست. برای سازمان های زیادی، زمان کاری و مکانی کاری کارمند دیگر اهمیت ندارد، مهم انجام کار است. بنابراین کارشناور در هر زمان و مکان تبدیل به گزینه ای رو به رشد گشته است. به این نوع کار، دورکاری و به فردی که آن را انجام می دهد، دورکار گفته می شود. برخلاف کارمند سنتی، که نزدیک به مدیر و در محیط کاری اشتراکی با دیگر همکاران در مکانی متمرکز بود، در دورکاری کارمند دور از محیط اداری رسمی است و از طریق رسانه های الکترونیکی با کارفرما در تعامل است. دو ویژگی دور کار او را از کارمند سنتی مجزا می کند: فاصله از محل کارفرما و ارتباطات الکترونیکی. (Nguyen2004). بسیاری از شرکت های بزرگ دنیا از جمله Nortel, Eli. Lilly, AT & T از دورکاری بهره می‌گیرند. و بر طبق گزارش انجمن بین المللی دورکاری سازمان های خصوصی و عمومی امریکایی به مزیت های دورکاری پی برده اند. (Illgemes and verbeke 2004).