سید محمود سید صادقی - استادیار، دانشکده تحصیلات تکمیلی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر، ایران
پژمان قانون - کارشناس ارشد دانشکده تحصیلات تکمیلی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر، ایران

ارسطو در کتاب فن شعر خود تعریفی جامع و دقیق از تراژدی به دست داده و سپس به معرفی اجزاء گوناگون آن پرداخته است. وی چنین برداشتی را پس از مطالعه و تحلیل آثار تراژدی پردازان یونان باستان نظیر آیسخولوس، سوفوکل و اوریپید به دست داده بود. در شاهنامه ی فردوسی و به ویژه در چهار داستان رستم و سهراب، سوگ سیاوش، مرگ فرود و تازیانه ی بهرام و نیز رستم و اسفندیار، ما با تعریف تراژدی و اجزاء آن چنان چه مدنظر ارسطوست مواجه هستیم. فردوسی معمولاً در سرایش تراژدی های شاهنامه یک ساختار منسجم دقیق و زیبایی شناختی را رعایت می کند. ساخت تراژدی های شاهنامه به تعریف مدنظر ارسطو بسیار نزدیک است؛ به طوری که تاملات ارسطو در باب تراژدی می تواند پایه و اساس کار فردوسی باشد. پژوهش حاضر با عنایت به مبحث نظریه ی ادبی و نوع کارکردهای روایات تراژیک، داستان رستم و سهراب از شاهنامه ی فردوسی را مطابق با آراء ارسطو اجزاء شناسی می کند.

تراژدی، تراژیک، ارسطو، فردوسی و نظریه ی ادبی