محسن سیفی - استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه کاشان
حدیثه بهادری - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عربی دانشگاه کاشان
فاطمه شمس ریزی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عربی دانشگاه کاشان

گل، یکی از شاهکارهای خلقت است که راز و رمز غریبی با خود دارد. لطافت، رنگ، بو و مکانیسم ظاهری اش بگونه ای است که بدون شک، چشم ناظرین را خیره می سازد. این ویژگیها سبب شده است که در همه ادوار شاعران به توصیف زیبایی هایش پرداخته و تصاویر و تشبیهات زیبایی از آن ارائه بدهند. در شعر فارسی، سده ی چهارم و پنجم و در شعر عربی، عصر اندلس از شکوفاترین دورانی است که شاعران عرب زبان و پارسی گوی به گل پرداخته و تصاویر زیبایی از آن ارائه داده اند. ما در این پژوهش بر آنیم که به بررسی تطبیقی چهار گل(نرگس، بنفشه، گل سرخ و سوسن) وتجلی آنها در اشعار شاعران این دو دوره بپردازیم تا از این رهگذر شباهتهای موجود در وصف شاعران عربی سرای و پارسی گوی این بازه زمانی را از این مظهر جمال مورد واکاوی قرار دهیم . گل نرگس با گلبرگهای سپید و دایره زرد میانی و گاه تیرگی قعر آن بسامد فراوانی در تشبیهات شاعران به چشم خمار و خواب آلود داشته است. گل بنفشه نیز به علت زیبایی و تلون رنگ و عطری که دارد در شعر شاعران مورد نظر بیش از هر چیز یادآور زلف و گیسوی محبوب می باشد .

گل، شعر عربی اندلس، شعر سبک خراسانی، ادبیات تطبیقی